ANİME YORUMU // RELİFE

Yayıncılar: NHN Japan Corporation

Yazar: Yayoiso

Bölüm sayısı: 13 + 4

Cilt: 15

Türler: Gençlik Dizisi, Aşk Romanı, Hayattan Kesitler, Anime

Merhaba :) KağıttanDünyam’ın önerisiyle animeye başladım. İlkay’ın bu dizi hakkındaki yorumunu okumak için buraya tıklayın =) Çok sevimli, eğlenceli, anı yaşamanın kıymetini anlatan harika bir anime. Çoğunlukla güldüren, bazen hüzünlendiren kısacık ama etkisi çok olan bir yapım. 2 sezon. İlk sezonu 13 bölüm, ikincisi 4 bölüm. Ben de 2.sezonu İlkay’ın dediği siteden izledim buraya tıklayın. Mangası ve filmi de varmış. 

Arata Kaizaki 27 yaşında bir türlü işini tutturamamış, girdiği ilk işinden 3 ay sonra ayrılmak zorunda kalınca iradesiz olarak damgalanmış, sonraki mülakatlarında da sürekli elenmiş ve part time çalışarak hayatını idame ettiren mutsuz biri. Japonca tabiriyle bir Neet. Bir gün yabancı birisi karşısına dikilip bir deneye katılmak isteyip istemediğini soruyor. Deney 1 yıl sürecek ve tüm masraflarını karşılayacaklar. İlaç sayesinde 17 yaşındaki haline dönecek ve 1 yılı tecrübe edecek. Kendini geliştirip, yaşama amacı bulacak, kendini daha iyi tanıyacak ve hatta içindeki cesur, samimi insanı bulacak. Bu deneye Relife diyorlar. Deney sonunda eğer başarılı olursa onu işe yerleştirecekler, yani harika bir fırsat. Arata sarhoş olduğu için bunu pek düşünmeden kabul ediyor. Ertesi gün kendini 17 yaşında görünce şaşırıyor çok komikti :)

Lisedeki ilk günü de komikti hatta orada geçirdiği hemen her gün çok güzeldi. Her ne kadar derslerinde ve sporda dibe vursa da muhteşem arkadaşlıklar kurdu. Hem kendi hayatının kıymetini anladı hem de etrafındakilerin hayatlarına dokundu. Bütün bu mutlu anların tadını çıkardı. Özenmedim desem yalan olur :)

“Bir gün ayrılacağız. Belki de unutulacağız Ama biz şu anı yaşıyoruz. Bu yüzden pek çok arkadaş edin. Delicesine aşık ol ve her anı doyasıya yaşa.” – Arata Kaizaki

Sadece başroller değil yan rollerin de üstünde durulmuştu. Her birinin pişmanlıkları, hüzünleri ve sevinçleri çok iyi yansıtılmış. Arata’yı denetleyen birisi de var, o ikisinin hem ciddi hem de komik halleri izlemeye değer cidden. Arata’ya ders çalıştıran ve kankası olan Oga, voleybolcu kızlar ve en önemlisi Hishiro muhteşem karakterlerdi. Hepsinin kişisel gelişimini izledik. Ama en iyisi Hishiro’nun gelişimiydi. Onun ilk bölümlerdeki sahnelerinde gülmekten bir hal oldum ;) insanlardan uzak, onları anlamayan, anlamadığı şeyleri de tuhaf olur mu diye hiç düşünmeden pat diye soran çok ilginç bir karakterdi. Bazen sinir oldum bu kadar da olmaz dedim ama çok komikti ve çok düşündürücüydü. Arata ona iyi geldi, ortama adapte olabildi ve arkadaşlar edindi. Anın kıymetini bildi sonunda. O kadar mutlu oldum ki :) ve tabii spoiler olmasın diye söyleyemem ama gerçekten beni şaşırtan olaylar oldu ;) Aşklar da çok güzeldi. Bir de tuhaf sözler duyunca ya da ilginç şeyler olunca karakterler kocaman gözlü çok tatlı bir hale bürünüyor agahah bunun teknik adı vardır illaki ama ben bilmiyorum :/

Hayatta en önemli şey yaşamın farkına varmak. O an geri gelmeyecek ve biz hatırlamaya değer şeyler biriktirelim. Fırsat yok demeyelim o fırsatı biz oluşturalım. Arkadaşlar edinelim, komik anlarımız olsun, hüzünlü anlarımız da olsun ama hep kıymetini bilelim. Yaşamaya değer çok şey var. Umarım pişmanlıkla, kinle, öfkeyle mahvetmeyiz şimdiki zamanımızı. İyi bir insan olmak bizim elimizde. Kendimizi geliştirelim, okuyalım, gezelim, izleyelim, konuşalım. Kendime de hatırlatmak için yazıyorum bunları :)

Bitince hafiften üzüldüm, tadı damağımda kaldı çabuk bitti. Bu ara ful ders çalışıyorum ama akşam işim bitince izledim, biraz nefes aldırdı bana bu anime. İlkay’a teşekkür ederim tabii ki. Anime tarzım değildi ama çok sevdim :)

Bir de ben izlerken annem yanıma geldiğinde bu ne çizgi film mi izliyorsun diye kaç defa sordu. Her seferinde bu anime, yetişkinler için olan falan dedim ahaha annem kabullenmedi tabi teknik olarak çizgi dizi zaten. Farklı isimleri olsa da sonuçta öyle, annem de haklı biraz :)

Lise yıllarımı hatırlattı. Mutlu olduğum anlar çok azdı benim, çok zor zamanlar geçiriyordum. Bunu izleyince yine keşke dedim, o anların kıymetini bilseydim. Eğlenmeye çekinmeseydim, sorunlarımı bir kenara itseydim. Daha çok hatırlanmaya değer olaylar yaşayabilseydim. Bazı anlar gerçekten güzeldi, arkadaşlarımla 11.sınıfta eğlendim ama ilk iki yılı kendime zindan etmişim :(

 Üniversiteye geçince lisedeki gibi olmak istemiyordum ve gerçekten her anımı dolu dolu yaşamaya çalıştım, etkinliklere katıldım, arkadaşlarımla eğlendim, gezdim, ders de çalıştım. Maalesef ki pandemi gelince o güzel hayatım elimden kayıp gitti herkeste olduğu gibi. Umarım artık atlatırız okuluma stajıma kavuşurum. Bir şeyler öğrenmeden nasıl olacak böyle bilmiyorum. Online eğitimle zor ama hibritle de riskli :( daha belli değil bizimki ne olacak. Bu arada dualarınızı beklerim kpss den iyi alıyım bana moral olsun, bu sene denemek için girsem de son 2 aydır bayağı çalıştım, Türkçe ve matematik test kitabımı da bitirmek üzereyim :) tabi bir de yaz okulu sınavlarım var zor dersler aldım ama halledeceğim inşallah. 

Sizler nasılsınız, neler yapıyorsunuz?

(Görsellerin hepsi internetten alıntıdır.)