Okurken
düşündüğüm, her kelimesini hissettiğim sımsıcak bir kitaptı.
1930’lu yıllarda
çocuk olan Kemal Demirel o zamanki dünyasını anlatmış. Kendi çocukluğunda iz
bırakan iki adam: Senai Abisi ve Kerim Dayısı.
Bir evin içinde
her odada ayrı aile kalan, o zamanları anlatıyor. Değişik insanları, yoksulluğu,
çocukluğun saflığını…
İkisi de tüm
hatalarına rağmen gerçekten yüreği güzel insanlardanmış. Dünyadaki tüm
acımasızlığa ve yoksulluğa rağmen insan kalabilmişler.
Herkesin okumasını
tavsiye ediyorum. Mutlaka bu iki güzel adamla tanışın. Eminim ,bana olduğu
gibi, size çok şey katacaklar. Sizi çok düşündürecekler.
O eski zamanlarda
yaşam çok başkaymış. İnsanlar daha samimi, daha masum, daha fedakar, daha
cömertmiş. Sevgi varmış bir kere. Gerçek sevgiden bahsediyorum. Uğruna tüm
sıkıntılara katlanılan, tüm acılara gülümseyerek bakılabilen sevgi. Emek verilen
sevgi…
